BEOGRAD – U Evropskoj uniji nema saglasnosti za embargo na rusku naftu i gas. Pokušavaju da obezbijede dodatne količine tečnog prirodnog gasa. Koliko je to izvodljivo, budući da u Uniji ima tek 26 većih terminala za prihvat tog gasa, a za njihovu gradnju potrebno je oko tri godine?
Da bi LNG gas stigao brodovima mora da promijeni agregatno stanje iz gasovitog da pređe u tečno, i da se ponovo vrati u gasovito. Za to su potrebni i specijalni terminali – i odlazni i prihvatni, kao i brodovi. Zemlje Unije prave planove – Španija ima najviše tih terminala, ali nedovoljno gasnih interkonekcija sa susjedima. Estonija i Finska najavljuju zajednički zakup jednog plutajućeg terminala, piše RTS.
“Spremni smo da sarađujemo sa Finskom stranom, da zajedno iznajmimo ovaj terminal i podijelimo troškove. Preko tog terminala možemo da obezbijedimo sigurnost snabdijevanja gasom, da pokrijemo oko 20 procenata naše godišnje potrošnje”, kaže Kaja Kalas, premijerka Estonije.
Tečnim prirodnim gasom iz hrvatskog terminala na Krku najviše se snabdijeva Slovenija, koja traži i veće količine. Hrvatska je već proširila njegov kapacitet, ali je problem što je cijeli zakupljen do 2027. godine. Hrvatska najavljuje proširenje.
“Slovenija je veoma zainteresovana za gas iz LNG terminala na Krku, koji bi osigurao taj dodatni kapacitet od 300 miliona kubnih metara. Preko tog terminala mogla bi da pokrije gotovo trećinu svojih potreba za gasom”, ističe Jernej Vrtoves, ministar infrastrukture Slovenije.
Njemačka nema nijedan LNG terminal. Ovog mjeseca opredijelili su tri milijarde evra kako bi u narednoj deceniji mogli da iznajme četiri plutajuća terminala. A isporučioce tečnog prirodnog gasa tražili su proteklih mjeseci i u arapskim zemljama.
“Ne treba ponovo da pogriješimo da se koncentrišemo na jednu državu, na jedan region iz koga dobijamo energente. Moramo da se pozicioniramo šire u oblasti energetike, da obezbijedimo različite izvore”, napominje Robert Habek, ministar ekonomije i energetike Njemačke, prenosi Blic.
A nove dotoke LNG gasa nije jednostavno obezbijediti, jer su količine u cijelom svijetu za sada ograničene.
“Dakle, tečnog prirodnog gasa nema u svijetu u dovoljnim kolačinama da bi mogle da zadovolje potrebe. Ima ga ukupno negdje oko 480 milijardi kubnih metara godišnje proizvodnje ali, negdje oko 75 odsto su vezane dugoročnim ugovorima. Trenutno Evropa dobija iz Alžira, Katara i Sjedinjenih Država neke količine oko 70 milijadi kubnih metara gasa godišnje. Međutim, to je sve malo za ono koliko je Evropi potrebno”, ukazuje Vojislav Vuletić iz Udruženja za gas Srbije.
Najveći svjetski proizvođači tečnog prirodnog gasa su Australija i Amerika, a najveći potrošač je Kina. Podsjetimo, i da Srbja gradi gasnu interkonekciju sa Bugarskom kako bi se povezala na LNG terminal u grčkoj luci Aleksandropolis.
Blic
